Het was in Thailand dat ik voor het eerst kennis maakte met 'breathwork'. Het was tijdens een cursus Boeddhisme en de sessie kwam totaal onverwacht, ook voor de docent. Tijdens de les zag hij dat een goede vriend voorbij liep die hij vervolgens naar binnen riep. Wat volgde was een spontane introductie in 'Breathwork'.
Deze spontane actie was precies wat ik nodig had...omdat ik het niet verwachtte... Laat mij dit even uitleggen: Ik kan zeggen dat ik een groot deel van mijn leven als het ware met mijn ziel onder mijn arm liep. Ik wist niet goed wat ik aan moest met het leven, wat er van mij verwacht werd, wat mijn eigen doel in het leven eigenlijk was. Hierdoor zocht ik af en toe professionele hulp bij psychiaters en ander therapeuten, maar eigenlijk wilde ik (nog) niet geholpen worden, was ik bang voor wat we zouden tegenkomen, dus verzon mijn brein allerlei trucjes om te voorkomen dat de therapeut ook maar iets kon openbreken waar ik bang voor was.
Dus, mijn zaak bleef onopgelost. Geen enkele therapeut, psychiater of lichaamswerker kon echt binnenkomen.
Ik verwachtte totaal niet dat zo'n ademsessie zo'n impact kon hebben op mij! Al na een paar minuten voelde ik fysieke ongemakken opkomen: tintelende handen en lippen, mijn lichaam ging in protest. Alles in mij wilde opstaan en wegrennen. Maar de facilitator legde zijn handen op mijn buik en borst en moedigde mij aan te blijven ademen, te blijven kijken, te blijven voelen. Mijn angst kwam met veel bombarie opzetten. Ik was zo bang voor het monster van mijn verleden! Ik weet niet goed wat ik heb meegemaakt vroeger, maar het was vast zo erg dat het mij zou verslinden!
De sessie leek eindeloos te duren. Er kwamen geen beelden, maar ik bleef in absolute doodsangst wachten op wat zou komen. Tot opeens de uitnodiging kwam om weer rustig te ademen, en in een totale stilte keek ik verwonderd rond in mijn binnenste. Er kwamen nu gevoelens van verrukking, vreugde, en licht op. Ze namen mijn hele wezen over. Ik voelde een drang om op te staan, te springen en te dansen, mensen te knuffelen en het uit te schreeuwen van vreugde!
Wat?!? Ik, schreeuwen van vreugde?! De mensen die mij kennen, weten dat dat het laatste is wat ik zal doen. Ik ben altijd rustig, wat somber, zeker geen opvallende verschijning. Maar iets in mij zei; "Waarom niet? Who gives a shit? Iedereen hier is door hetzelfde gegaan. Doe nou eindelijk eens iets wat je wilt, zonder je af te vragen wat anderen daarvan vinden!" Dus ik stond op, er werd muziek van Pink Floyd opgezet en ik zweefde door de lucht op de klanken van 'Shine on you crazy diamond'. Ik omhelsde de docent en de breathwork fascilitator, die beiden enigszins verrast toekeken.
Wat ik altijd zag als een enorme duistere en donkere wolk die mijn plek op aarde altijd uit de zon hield, bleek maar een heel klein stofje te zijn. Als je dat stukje stof maar dicht genoeg bij je ogen houdt, lijkt het net alsof alles donker is. Breng je het iets van je af, dan zie gepas wat het eigenlijk is: een heel klein onderdeeltje. Opeens stond ik in de zon, en alles straalde.
Was ik genezen verklaard? Was ik verlicht geworden? Nee, de verrukking duurde een uur en toen nam mijn brein en ego het heft weer in handen. Maar, ik was overtuigd van wat adem kan doen!
In de volgende blog leg ik meer uit over hoe het werkt, en of het misschien ook iets voor jou is!
