Hoi!
In mijn voorgaande blog schreef ik over de ervaringen tijdens mijn eerste Breathwork sessie in Thailand.
Ik besloot vaker bij dezelfde facilitator sessies te volgen, die hij eens per week aanbood. Deze weren massaal bezocht, bij verschillende prachtige locaties in de buitenlucht. Ook al wist ik nu een beetje wat ik kon verwachten, toch waren de fysieke ongemakken (tintelingen, misselijkheid, alsof je moet overgeven) steeds weer heftig. Maar de stilte erna, de rust, het opgaan in de muziek en het moment.
Terug in Nederland besloot ik zelf een opleiding te volgen tot Breathwork fascilitator. Voor ik het wist stond ik voor een groep van 25 mensen in Frankrijk. Het was tijdens een tantra festival waar ik enkele workshops gaf. Bij tantra wordt veel nadruk gegeven op de verbinding met anderen, maar het start uiteraard met de verbinding met jezelf. De meeste deelnemers aan het festival hadden nog nooit gehoord van ademwerk.
"perfect', dacht ik "dan krijgen ze dezelfde verrassing als ik, en juist de verrassing zorgt voor zo'n enorm effect."
Ik legde de groep uit hoe trauma's en ervaringen opgeslagen liggen in het onderbewuste, en hoe we met de adem dingen vaak vast zetten en wegduwen. Ik vertelde ze ook dat er moed voor nodig is om onder ogen te zien wat verborgen zit.
Met muziek die ik vond passen (Eminem 'Lose yourself') bouwde we met de groep aan een sfeer van strijders, moedige vrouwen en mannen. Vervolgens een liggende meditatie over hoe we eigenlijk geen enkele controle hebben over het leven in het algemeen, en ons eigen leven in het bijzonder.
toen de uitnodiging om 'verbindend' te gaan ademen. Samen met Michelle liepen we rond en zorgden ervoor dat iedereen diep bleef doorademen. Als we merkten dat iemand terugviel in mechanismen om niet te voelen, nodigde we diegene uit moedig te blijven kijken en ademen.
Na gelang de tijd vorderde, kwamen bij meerdere deelnemers emoties los. Er werd gehuild, geschreeuwd, er was stilte; deze mooie mensen waren in staat bij hun gevoel te komen en de strijd aan te gaan. Loslaten wat je niet dient, aankijken wat zich verschuilt... wat een helden...!
Na onderveer 20 minuten intense ademhaling mocht alles stilvallen. Op de klanken van Pink Floyd kwam er nog een diepere lading vrij bij velen. Moe gestreden kon het ego/brein zich niet langer verzetten tegen de emoties die eronder lagen. Het besef van waar het verdriet, angst of vreugde of gemis vandaan kwam.
Na een kwartier nodigde we de groep uit om uiting te geven aan wat een ieder op dat moment voelde, en het om te zetten in beweging, of juist geen beweging. Met de ogen dicht begonnen sommigen te dansen, elkaar te vinden, in foetus houding te liggen. Iedereen was volledig in contact met zichzelf, met hun diepste kern. Het werd door bijna iedereen omschreven als een staat van harmonie, licht, vreugde.
In de groep sharing na de sessie keek iedereen elkaar een beetje verdwaasd aan. Wat was hier gebeurd? Wederom spontaan werd er gelachen en vele omhelzingen werden gedeeld. Wat een eenheid was er ontstaan.
De verbinding met onszelf, en met anderen. De verbinding met alles om ons heen, zichtbaar of niet.
De ademhaling is essentieel. Natuurlijk; onder adem overleven we geen 5 minuten. Maar de adem verbindt letterlijk jouw zijn met dat van anderen. De adem die mijn lichaam verlaat vermengd zich met de lucht die ons allen omringt en vervult. Ook op die manier kan ik mij verbinden met mijn buurman, maar ook met de boom die in Tokyo staat, of de bedelaar die in Delhi onder een brug slaapt.
"Inhale, then exhale...that's how you get through it..."
